Max Weber jest urodzonym w Niemczech socjologiem i naukowcem, a wiele koncepcji związanych z organizacjami biurokratycznymi zostało w zasadzie przedstawionych przez niego. Najbardziej znanym dziełem Maxa Webera jest Etyka protestancka i Duch kapitalizmu.
Słowo biurokracja etymologicznie opisuje system zdominowany przez urzędy państwowe. Pojęcie to, szeroko stosowane od XVIII wieku, jest dziś używane w sposób, który wyraża zasady, które nie kończą się wyrażeniem negatywnym i niezdarność i powolność.
Do końca XIX wieku przedsiębiorstwa opierały się głównie na indywidualnych podstawach, takich jak zarządzanie w rodzinie, i koncentrowały się na działaniach, które umożliwiłyby im realizację indywidualnych życzeń i celów, a nie celów organizacyjnych. Z drugiej strony Weber zaproponował model zarządzania oparty na racjonalnych, a nie osobistych podstawach, a to nazywa się biurokracją. Weber przekonywał, że ta organizacja, która jest ciągła, oparta na formalnej strukturze i posiada racjonalny autorytet (autorytet), będzie bardziej efektywna i łatwiej będzie dostosowywać się do zmian. To, co Max Weber wyraża jako racjonalność w organizacjach, to działanie konkurencyjne w doborze personelu, a nie faworyzowanie znajomych; zarządzanie biznesem z regułami i prowadzeniem ewidencji; Jest to moc prawna wynikająca z pozycji kierownictwa.
Max Weber przeanalizował temat administracyjnych władza analitycznie i sklasyfikować według źródeł. W związku z tym można mówić o trzech rodzajach władzy. Można je sklasyfikować w następujący sposób:
Autorytet tradycyjny: autorytet wrodzony, przekazywany z ojca na syna i osobisty. To raczej władza grupy lub rodziny rządząca społeczeństwem jest uprzywilejowana w społeczeństwach i uznawana za szlachetną. Najbardziej typowymi tego przykładami są królestwa, imperia lub rodziny, które zajmują pozycję rządzącą w systemie kastowym.
Autorytet charyzmatyczny: Autorytet ten zależy od siły wpływu jednostki. Ta siła oddziaływania wynika z indywidualnych cech. Według wielu pisarzy autorytet ten opiera się na wybitnych indywidualnych umiejętnościach i cechach, takich jak heroizm, świętość, czary i tak dalej. Podwładni wykazują lojalność wobec lidera ze względu na wyżej wymienione cechy. Kiedy następuje zmiana w tych cechach, autorytet może zniknąć lub zmniejszyć się.
Organ racjonalny lub prawny: Występuje w społeczeństwach, w których istnieją regulacje demokratyczne, racjonalne i prawne. W takich społeczeństwach każdy musi przestrzegać zasad i praw.
więc nikt nie ma uprzywilejowanej pozycji. Menedżerowie zostają doprowadzeni do zarządzania przez towarzystwo w drodze wyborów zgodnie z niniejszymi zasadami. Ponieważ ci menedżerowie są wybierani ze względu na ich wiedzę i umiejętności, można powiedzieć, że wybór jest racjonalny. Władza wybieranych administratorów w społeczeństwach demokratycznych nazywana jest władzą prawną lub racjonalną.
Przydatne byłoby krótkie wyjaśnienie cech Webera Modelu biurokracji opartego na autorytecie prawnym opisanym powyżej.
Kluczowe cechy modelu biurokracji Maxa Webera
– Określono cele i zadania do osiągnięcia oraz wszelkie działania, które należy wykonać, aby je osiągnąć, a działania te zostały rozdzielone na różne jednostki organizacyjne (stanowiska) pod nazwą zadań formalnych. W efekcie powstała struktura organizacyjna składająca się z celów, działań i form zadaniowych.
– Określono uprawnienia określające, w jakim stopniu pracownicy w organizacji mogą korzystać z narzędzi i zasobów materialnych i ludzkich, jakich potrzebują do wykonywania czynności, których potrzebują.
– Uruchomiono środki przymusu (kary) w przypadku nieskorzystania z uprawnień oraz opracowano system wynagrodzeń i premii dla pracowników odnoszących sukcesy, co wiąże się ze stopniem trudności ich pracy.
– Konieczny jest wybór człowieka (menedżera) zgodnie ze stanowiskiem, ponieważ autorytety na każdym stanowisku są formalne i stanowią pewną część piramidy hierarchii. W razie potrzeby osoby, które mają zostać przydzielone, przechodzą specjalne szkolenie.
– Każde stanowisko tworzone jest w ramach władzy hierarchicznej i jest nadzorowane przez swojego przełożonego.
– Podwładni wykonują polecenia przełożonych, ponieważ są bardziej racjonalni i adekwatni do struktury prawnej zakonu. Nie ma arbitralnej reguły, ponieważ podwładnym zabrania się podporządkowywania władzy rządzących wynikającej z ich nadrzędnych zdolności i cech osobowości.
– Czynności i decyzje administracyjne muszą mieć formę pisemną. Ten pisemny dokument należy zachować, ponieważ stworzy pamięć organizacyjną i zapewni jej ciągłość.
– Obowiązki wykonywane są według z góry ustalonych i spisanych zasad. Od tych zasad nie można odstąpić.
– Nikt nie może wykorzystywać przekazanych mu pojazdów i personelu do wykonywania swoich obowiązków na własne potrzeby.
Według Maxa Webera biurokracja ma przewagę nad innymi formami organizacyjnymi. Te zalety to:
– Przewyższa inne organizacje pod względem punktualności, ciągłości, dyscypliny i rzetelności, a te przewagi pozwalają użytkownikom usług przewidywać wyniki tych usług.
Czysta biurokracja jest wysoce racjonalna. Ponieważ zadania i obowiązki są z góry określone i rozdzielone, a złożoność jest eliminowana.
Zasady podejścia biurokratycznego są bardzo podobne do podejścia naukowego zarządzania i podejścia do procesu zarządzania. Organizacje podejść, które reprezentują klasyczną myśl zarządzania, są definiowane zgodnie z następującymi cechami:
- Główny autorytet
– Wyjaśnione limity uprawnień
– Specjalizacja i umiejętności
– Znaczący podział pracy
- Zasady i przepisy
– Rozróżnienie między personelem a personelem liniowym.
W klasycznej myśli zarządczej jest postulat, że racjonalna, idealna i efektywna struktura zostanie utworzona w organizacjach, które powstają przy zastosowaniu wyżej wymienionych zasad. Otoczenie zewnętrzne, w którym działają te organizacje, jest stagnacja i równowaga. Nie stanowi więc zagrożenia dla menedżerów, a jego wpływ można zignorować.
Chociaż istnieje wiele krytyki klasycznej myśli zarządzania, stanowiła ona podstawę praktyk zarządzania do końca II wojny światowej. Nawet dzisiaj jego wpływ jest kontynuowany w wielu praktykach zarządzania. Stephenson podsumowuje przyczynę tego w następujący sposób:
– Jest teoretycznie prosty i zrozumiały dla administratorów.
– Opiera się na założeniach, które zmniejszają niepewność.
– Wyrażone w języku zrozumiałym dla menedżerów.
– Nie uwzględnia czynników emocjonalnych, z jakimi borykają się menedżerowie w obliczu trudności.
– Został opracowany w dużej mierze przy współudziale administratorów.
Komentarze 2